‘Ik kom uit een Surinaams-Hindoestaans gezin, met een vader die is opgeleid in de ayurvedische geneeskunde. Thuis ging het veel over spiritualiteit, over het loslaten van het materiële. Enorm irritant vond ik dat als kind, ik nam die gesprekken totaal niet serieus. In de loop van de jaren veranderde dat. Ik ontdekte dat de prachtige band van liefde in zo veel facetten van de hindoecultuur doorschemert, en ik waardeerde mijn roots steeds meer.

Yoga kwam daar ook bij, jaren later pas. Ik had altijd het idee dat ik, vanuit mijn achtergrond, yoga leuk móést vinden, maar dat bleek absoluut niet zo te zijn. Ik voelde me onprettig, daar tussen de hippe leggings en die zweem van trots als je perfect in een houding staat. De nadruk lag volledig op het fysieke aspect – waar was de spiritualiteit die ik van vroeger kende?

Ik pleit ervoor yoga terug te brengen naar de spirituele oorsprong van duizenden jaren terug. Waarbij het fysieke aspect een ondergeschikte rol speelt en yoga letterlijk voor iedereen toegankelijk is. Zelf probeer ik mijn steentje bij te dragen door bijvoorbeeld gratis yogalessen in onze buurt te organiseren. De kosten voor de docent zijn dan voor mijn rekening, of ik kan de lessen met behulp van buurtsubsidie bekostigen.

‘Ik wil terug naar de spirituele oorsprong’

Dat de spirituele connectie vaak ontbreekt hier in het Westen is verklaarbaar. Het is door de kolonisatie dat yoga überhaupt vanuit India hierheen kon komen, maar wat er vervolgens gebeurde, is wat we culturele toe-eigening noemen. We pakken wat we nodig hebben of leuk vinden en laten de rest zitten. Het is positief dat er tegenbewegingen ontstaan, zoals het platform inclusieve_yoga op Instagram. Maar dat initiatief laat ook zien hoe ver we van de essentie zijn afgedreven; yoga zou per definitie inclusief moeten zijn.’