Veerkracht vind ik van alle menselijke kwaliteiten misschien wel de allermooiste. Dat je weer opveert als je wordt neergesabeld door het leven. In de afgelopen maanden keek ik met bewondering om me heen hoe die veerkracht zich bij verschillende mensen uitte.

Veerkrachtige vrienden

Vrienden zonder werk zetten hun talenten in en ontpopten zich opeens tot getalenteerd kleermaker of kok. En dan de yogadocenten. De initiatieven vlogen me om de oren. De een legde zich volledig toe op lessen via Zoom en veranderde haar woonkamer in een mum van tijd in een professionele yogastudio. De volgende ging via Facebook lesgeven, op donatiebasis. Elke dag, op een vast tijdstip. Wat een drive. Weer een ander stampte een betaald yogaplatform uit de grond.

En wat deed ik? Ik zat voor me uit te staren en kon niet beslissen. Wat paste bij mij als yogadocent? Ik verwachtte dat ik na een dag of twee, drie een plannetje zou hebben. Helemaal in lijn met wat vrienden zeggen: ‘Jij dóét altijd zo veel’. Maar ik deed niks. Dat niks doen heet in yogatermen vertrouwen. Loslaten, luisteren naar je hart. Of, en dat lijkt een trend: affirmeren. Dat is ook niks doen, maar wel elke dag even aan jezelf bevestigen hoe het zou moeten zijn. Door bijvoorbeeld te zeggen: ‘Ik geef yogales, precies zoals het voor mij goed voelt.’

Verkramping

Maar na een paar weken gaf ik nog steeds geen les. Wel deed ik zelf bijna dagelijks yoga, buiten, in een stukje onontdekt groen in de buurt. En terwijl ik op een stralende ochtend heel rustig een aantal Zonnegroeten uitvoerde, voelde ik bijna fysiek hoe er iets openbrak in me. Hoewel ik mezelf had voorgehouden dat ik zo ontzettend yogisch had zitten loslaten en vertrouwen, was er toch een verkramping opgetreden. Blijkbaar had ik het toch niet aan mezelf kunnen verkopen, dat ‘niks doen’ goed was. Er was toch een onderhuids stemmetje geweest dat had gezegd: ‘Je moet toch lesgeven? Je kunt dat toch niet door een virus allemaal on hold zetten? Waar is je veerkracht? Doe iets!’

Onbewust had ik al die tijd koortsachtig door de opties van anderen zitten scrollen, maar dat had me alleen maar verlamd. Door die verlamming was ik uit het oog verloren wat ik zélf vond van yoga. Wat betekende het voor mij? Wat wilde ik, los van de opties, géven?

Veerkracht zonder snelheid

Ik voelde de zon op mijn huid, de wind door mijn haar terwijl ik mijn armen omhoog strekte en mijn hart opende naar de blauwe lucht. Dít wilde ik geven; dit gevoel. Dit gevoel van helemaal vrij zijn in je lichaam, van niets anders nodig hebben dan jezelf, je adem. Dat overbrengen. Een op een. En daar was het: ‘een op een’. Dat wilde ik. Ik wilde rust, overzicht en connectie in deze vreemde anderhalvemetersamenleving. Ik was nog niet toe aan groepslessen en ik wilde ook geen scherm tussen mij en mijn leerlingen. Daarbij: begon yoga niet ooit individueel, met de lessen van Krishnamacharya aan onder anderen Iyengar en Pattabhi Jois?

Terug naar de basis. Dit voelde goed. Een halfuur later postte ik op de Facebook pagina van mijn buurt een aanbod, en een week later had ik vier een-op-een-studenten ingepland. Ik stemde mijn lessen af op wensen, dacht mee over specifieke klachten en genoot van de connectie die ik voelde als ik een traan zag biggelen of een zucht van ontspanning hoorde. En ik besefte dat veerkracht niks te maken heeft met snelheid. Het gaat er niet om dat je opveert als de springveer uit een oud matras wanneer het leven je neerhoekt; dat had ik een tijdlang toch echt verkeerd begrepen. Het gaat erom dat je op een dag weer ontwaakt, in je eigen tempo. En dan beseft: ik ben opgeveerd en voel me krachtiger dan ooit tevoren.

Resi Lankester werkt op de redactie van Yoga by Happinez en is zelf yogadocent. Ze geeft Vinyasa en Ashtanga yoga in Amsterdam.

Meer informatie vind je op resilankester.nl

Fotografie Linelle Deunk Visagie Karen Schreuder