Waar trof je Maharishi voor het eerst aan?

‘In mijn schoolagenda, in 1966 of ’67. Hij stond op een foto, omringd door The Beatles. Ik, Beatles-fan, voelde meteen: die man moet ik leren kennen. Tijdens mijn studie psychologie stuitte ik weer op zijn beeltenis. Dit keer in een studentenblaadje, naast een artikel over Transcendente Meditatie. En weer werd ik gegrepen, nu ook door zijn levensmotto: “Leef tweehonderd procent – honderd procent materieel en honderd procent spiritueel”. Voor meditatie hoef je je niet terug te trekken, je kunt volledig in het leven staan.’

Vertel eens, hoe was het om hem voor het eerst in het echt te zien?

‘Dat was in 1973, op Schiphol. Ik had gehoord dat hij op doorreis was en ik ging erheen om hem te zien. Daar liep hij, tussen al die reizigers. Totaal verstild. Twee jaar later volgde een persoonlijke ontmoeting, als onderdeel van een opleiding die ik binnen de Maharishi organisatie volgde. Ik voelde me alles behalve relaxed, zeker toen hij zei: “Psychology is a waste of time and energy”. Ongelooflijk! Mijn werk en zevenenhalf jaar studie in de prullenbak. De traditionele psychologie kijkt naar het verleden, een lagere bewustzijnstoestand, vertelde hij. Terwijl de vedische psychologie problemen oplost door een hoger bewustzijn te ontwikkelen. Ik kon alleen maar knikken; hij had gelijk. Opeens opperde hij: “Waarom kom je niet werken op mijn onderzoeksinstituut in Zwitserland?”’

En wat antwoordde je?

‘Nou, dat laat zich raden. Al sinds begin jaren zeventig had ik één groot verlangen: werken met Maharishi. Eenmaal thuis greep ik al mijn psychologieboeken en zette ze linea recta aan de weg.’

Wat voor goeroe was hij?

‘Maharishi droeg de oneindigheid in zich, maar was tegelijkertijd nuchter en alledaags. Een wereldgoeroe. Niet bezig met persoonlijke vragen van volgelingen, wél zijn vertrouwen schenkend als het goed voelde. Ook ik kreeg dat vertrouwen. Samen met hem heb ik de Maharishi University of Management opgezet, in de jaren negentig onderhield ik onder andere de contacten met de pers. Dan belde hij me ook om advies. Bijvoorbeeld als hij in een krantenadvertentie weer eens tegen de NAVO of VN aan trapte.’ 

Wat is zijn belangrijkste les voor jou geweest?

‘Laat je leven niet afhangen van wat anderen van je denken. Zorg dat je gesetteld bent in de diepere lagen van het zijn. Daar voel je de rust, daar is niets veranderlijk.’

Hoe ervoer je zijn overlijden?

‘Tijdens mijn avondmeditatie overviel me plots een gevoel van lichtheid, bevrijding. Op dat moment bleek Maharishi te zijn overleden. Verdriet? Nee, dat voelde ik niet. Het was oké. Bovendien had NASA enkele uren vóór zijn sterven het Beatles liedje Across The Universe de ruimte in “gezonden”, zodat dit voor eeuwig zou klinken. Het refrein Jai Guru Deva Om is een eerbetoon aan Maharishi’s leermeesters. Prachtig toch, om door die woorden begroet te worden terwijl je je laatste begrenzing verlaat?’