‘Het was 2019. Ik was al tijden moe en voelde dat er iets niet pluis was, maar pas na talloze doktersbezoeken en een heftige buikpijnaanval kwam de diagnose: eierstokkanker. Een operatie en chemokuur volgden. Tot mijn verdriet merkte ik dat ik tijdens de kuren mijn geliefde yoga­ vorm, Dru yoga, niet meer kon uitvoeren. Met Dru werk je op een diep energetisch niveau, maar als je geen energie hebt, zoals ik toen, kun je die laag niet meer ervaren.

Ik hield het bij liggende asana’s en bleef al die tijd hyperpositief, maar pas na de laatste kuur begon het echte werk. Herstellen, terwijl mijn leven gaandeweg nog verder op z’n kop kwam te staan. Ik had inmiddels de mentale en fysieke kracht niet meer om mijn yogalessen te geven en moest daarom mijn studio sluiten. Ondertussen was er op mijn werk ook nog een reorganisatie losgebarsten. Ik vroeg me regelmatig af: als alles verandert, ben ik dan nog wie ik dacht te zijn? Ik voelde dat ik terug moest naar mijn basis, mijn persoonlijke ritme. Ik besloot elke dag te gaan wandelen, vaak gewoon in stadsparken. Daar voelde ik de regen, de wind, de zon – het contact met mijn lichaam en alle zintuigen. Door de verbinding met het oerritme van de natuur voelde ik mijn eigen ritme weer terug­ komen. Niet dat alles meteen beter was. Pas anderhalf jaar later kwam er een kantelpunt, in de vorm van een uitnodiging: of ik wilde meedoen aan een workshop Kolam yoga van een docente uit India. Kolam is een yogavorm waarbij je eerst asana’s doet en vanuit de zo ontstane meditatieve flow kolams maakt, Zuid­Indiase tekeningen. Alles viel op zijn plek. De jaren van yoga, meditatie, mijn werk als grafisch vormgever. Inmiddels heb ik de blessing van mijn docente om hierin les te geven en gaat alles weer stromen.’