De Argentijnse tango spelend op zijn bandoneon raakt Carel Kraayenhof wereldwijd vele harten. Net als muziek, gaat yoga voor hem over verbinden.

Carel Kraayenhof (58) kreeg in Nederland bij het grote publiek bekendheid toen hij met zijn bandeon speelde tijdens het huwelijk van koning Willem-Alexander en Máxima, die hij tot tranen roerde met zijn Argentijnse tango. Zijn nieuwste cd, Hotel Victoria, maakte hij samen met pianist Juan Pablo Dobal.

Hoe kwam je bij yoga terecht?

‘Mijn vrouw Thirza deed al aan yoga bij De Nieuwe Yogaschool in Amsterdam, vlak bij haar kantoor. Zo ben ik met yoga in aanraking gekomen. Ik heb de beginnerscursus gedaan en sindsdien volg ik in mijn woonplaats een of twee keer per week een les, bij docente Leigh McDonald. Wat me uitermate goed bevalt. Er zitten ook wat ouderen in mijn groepje, dat is prettig. Want ook al weet ik dat je ambities beter ver van de yogamat kunt houden, toch vind ik het fijn om te zien dat zij net als ik soms moeite hebben met de oefeningen. Vorige zomer was dat wel anders. Toen gingen Thirza en ik op yogaretraite in Malaga. Driemaal daags yoga met allemaal jonge meiden om me heen. Voorafgaand aan de les stelde ik mezelf als doel om inelk geval met de rest mee te komen. Ja, ik kwam mezelf daarin wel tegen, zowel fysiek als geestelijk.’

Lukte het je om de muziek helemaal los te laten?

‘Mijn beroep is topsport. Ik reis veel en werk steeds naar dat ene grote moment op het podium toe, het eindstation. Ik schrijf, componeer en arrangeer voor drie bands. Het is voor mij onmogelijk om niet aan muziek te denken, en zelfs als ik mediteer, ben ik niet gedachteloos. Het is gewoon een verlengstuk van mezelf. Ik speel elke dag en tijdens vakanties gaat de bandoneon mee op de achterbank. Het is een soort gezinslid geworden. Als ik met haar naar de stemmer ga, voelt het alsof ik met een van mijn kinderen naar de huisarts moet. Maar yoga is voor mij wel de manier om te ontspannen. Ik zie het als een kans om de conflicten die je bij je draagt op te lossen. Het veroorzaakt een organisch proces dat op verschillende vlakken zijn uitwerking kent.’

Helpt het je voordat je het podium op moet?

‘Muziek is een zaak van het hoofd en het hart. Als die twee samenkomen en de luisteraar zijn hart verbindt aan de klanken die ik speel, voel ik een golf energie van het publiek. Ik ervaar dat als een nederig gevoel van dankbaarheid. Om dit te bereiken moet ik in het moment zijn. Zodra ik in gedachten al stukken vooruit ben, of denk aan de fout die ik twee minuten geleden maakte, ga ik weer de fout in. Vóór een optreden lig ik vaak in Savasana in de kleedkamer. Zo bereik ik die alerte staat.’

Welke houding vind je nog meer prettig?

‘De Lotushouding, vooral om de prachtige symbolische betekenis. Ik schreef laatst een stuk genaamd Más mugre, wat betekent: meer modder. De tango komt voort uit de modder. Uit de cultuur van arme mensen. Het vertelt over wat zij hebben meegemaakt, over liefde, verdriet, pijn en vreugde. Je voelt in de tango de harteklop van eeuwen. En zoals wij bijvoorbeeld tijdens een meditatie reflecteren op ons leven, doen zij dat in die muziek. De lotus komt eveneens uit die modderige, donkere diepten.’

Vind je yoga iets individualistisch?

‘Nee, helemaal niet zelfs! Soms stoort het me dat het nu vaak als iets heel individueels gezien wordt. Yoga is voor mij verbinden. Dat is ook het basisprincipe vanuit het boeddhisme, dat alle wezens van elkaar afhankelijk zijn. Daarom vind ik het napraatmoment na de les, met het gezamenlijke kopje thee, ook belangrijk. “Hoe is het met jou, hoe ging jouw practice?” Hier hebben we een vrij egocentrische cultuur, maar als ik weer voor langere tijd in Argentinië ben, ervaar ik die verbondenheid tussen mensen des te meer.’

Beeld: Iris Planting