‘Ik vind het soms een beetje zielig voor de yogadocent,’ zegt mijn vriendin Sofie terwijl we samen aan de gemberthee zitten. ‘Zielig?’ vraag ik verbaasd. ‘Ja, dan is de les afgelopen en dan loopt iedereen zonder iets te zeggen de zaal uit. Ik ook, trouwens.’

Yoga Stoned

Yoga stoned, noemen ze het wel, die zombie-achtige staat van rust waarin je kunt belanden na een lekkere yogales. Zelf vind ik het ook heerlijk als ik een les heb gevolgd: in m’n eigen rozige bubbel de zaal uit zweven, na hooguit een zacht ‘dank je’ tegen de docent.

De opmerking van Sofie doet me denken aan de periode waarin ik net begon als yogadocent. Dan had ik een hele avond aan een enorm creatieve flow gewerkt die ik de volgende ochtend vol enthousiasme gaf. Na afloop zat ik te stuiteren op mijn mat en keek ik verwachtingsvol de zaal in. En, en, wat vonden ze? Het enige wat ik zag waren afwezige, serieuze blikken, soms een glimlach. Maar het wende snel; als de studenten er een week later weer zaten, ging ik er maar van uit dat ik iets goeds had gedaan.

Het mooie van yoga is dat het je de kans geeft om de diepte in te gaan met jezelf. Je af te sluiten van je omgeving en je niks aan te trekken van wat er om je heen gebeurt. Hoe vaak kan dat tegenwoordig nog? Dat je niks hoeft te presteren, je niet druk hoeft te maken over je uiterlijk (daarom geef ik de voorkeur aan yogastudio’s zonder spiegel) en je niet sociaal wenselijk hoeft op te stellen. Ademen en naar je lichaam luisteren, dat is het enige. Daarmee geef je in feite jezelf les en is de docent er alleen maar voor wat richtlijnen, en om blessures te voorkomen. Als je al ‘dank je’ zegt, doe dat dan in de eerste plaats tegen jezelf – bedank jezelf dat je überhaupt de mat op bent gegaan en dat je hebt durven kijken naar hoe het met je gaat, fysiek en emotioneel.

Grootste compliment

Dus, is het zielig als de docent geen feedback krijgt? Nee hoor, druk ik Sofie op het hart. Al maakte ik onlangs het andere uiterste mee. Tijdens de meditatie die na Savasana kwam, hoorde ik een geluid dat ik interpreteerde als een loopneus. Wat mooi dat ik mensen zo kan ontroeren, begon mijn ego al te kwaken, tot ik besefte dat het de matspray was. Een dame met kort donker haar zat verwoed haar mat schoon te boenen en beende erna naar de kleedkamer. Tja, de les was inderdaad drie minuten uitgelopen. Gelukkig bleef de rest nog even naspacen. En toen iedereen vervolgens zwijgend de zaal uit liep, met de blik op oneindig, alsof ik niet bestond, voelde dat als het grootste compliment dat ik kon krijgen.

Resi Lankester werkt op de redactie van Yoga by Happinez en is zelf yogadocent. Ze geeft Vinyasa en Ashtanga yoga in Amsterdam.

Meer informatie vind je op resilankester.nl

Fotografie Linelle Deunk Visagie Karen Schreuder