Yogadocent Johan Noorloos wordt op een nacht wakker met heftige angst. Of is het iets anders? Hij geeft zich over aan het gevoel en ontdekt een wereld van ultieme vrijheid. ‘Steeds vaker verzamel ik de moed om niet naar angstgedachten te luisteren, maar juist in het vuur te springen.’

De grootste angst is diep vanbinnen te weten dat je mateloos krachtig bent. Een zin geïnspireerd op het gedicht ‘Onze diepste angst’ van Marianne Williamson. Ik heb hem zeker tientallen keren gebruikt in mijn yogalessen. Graag wilde ik mijn studenten deze wijsheid meegeven, maar tegelijkertijd begreep ik het zelf nooit helemaal. Ik vond het een boeiend gegeven: waarom zou je bang zijn voor je eigen kracht? Er zijn genoeg dingen in mijn leven waar ik bang voor ben geweest. Angst om niet goed genoeg te zijn. Om tegen te vallen. Door de mand te vallen. Ik wilde juist heel graag in mijn kracht staan. Waarom zou ik daar bang voor zijn?

Onbestemd gevoel

De grootste angst voelde ik tijdens grote veranderingen in mijn leven. In situaties waarin ik mezelf moest laten zien. Toen ik uit de kast kwam, bijvoorbeeld. Of tijdens de opening van onze yogaschool. De afgelopen maanden voelde ik het weer, vooral in de vroege ochtend. Een onbestemd gevoel van angst. Ik hoorde mijn hond Boeddha naast het bed zachtjes snurken, en ook mijn partner Pascal lag in diepe slaap. Ik wist dat ik veilig was. Met tegenzin besloot ik in Savasana te gaan liggen, en onder mijn warme dekbed gaf ik me over aan de sensatie. Een ver­krampt gevoel in m’n buik en een drukkend gevoel in m’n borst. Het voelde onbekend. Onveilig. Zou ik me daar anders toe kunnen verhouden dan ik gewend was te doen? Bewuster, net als op de yogamat?

Als ik het er gewoon liet zijn, bleek ik in staat om de angst als emotie te accepteren. Zonder deze toegang te geven tot het denken. Ik realiseerde me dat het lijden ontstond wanneer de gedachten het overnamen. In moeilijke situaties, wanneer negatieve gedachten opkomen, ben ik vaak geneigd nóg meer te gaan denken. Maar terwijl ik dénk dat ik me een uitweg kan denken uit een pijnlijke situatie, wordt die alleen nog maar beknellender. Ik weet inmiddels dat ik uit zo’n beknellende situatie kom door op te houden mijn gedachten te geloven. Einstein zei ooit: ‘Je kunt een probleem niet oplossen op het bewustzijns­niveau dat het probleem veroorzaakt heeft.’ De vraag dringt zich op wat het probleem dan is.

Misschien is het probleem wel dat jij en ik ergens het contact zijn kwijt­geraakt met iets wat er altijd al was, altijd is en altijd zal zijn. Vroeger heb ik geleerd om dit God te noemen. Nu noem ik het vaak stilte. En om God te kunnen voelen, of de stilte, hoef je niets te doen. Er is geen methode of recept, hoewel het ver­leidelijk is die te zoeken. Dit is de valkuil van elke spirituele methode: ze geven je tijd, alsof ze willen zeggen: je zult aan­komen en jezelf vinden. Maar waarom zou je jezelf niet nu al vinden? Deze nacht, veilig in mijn eigen bed, ervoer ik dat ik kon stoppen met weerstand bieden aan wat er was en voelde ik dat angst geen angst is. De angst, zoals ik hem had gelabeld, veranderde langzaam in een energie. Ik kon het ervaren als wat het was: energie. Niets meer en niets minder. In plaats van er bang voor te zijn, durfde ik het toe te laten. Ermee samen te smelten. Ik kon voelen hoe het vuur ervan niet míj verbrandde, maar juist dat wat ik niet ben. Het voelde alsof iets veel groters dan ikzelf aanklopte. Een ervaring waardoor die ene zin van Williamson op een bijzondere manier tot leven kwam.

Verwelkomen

Het voelt zo krachtig om andere keuzes te maken dan je gewend bent te doen. In plaats van weg te lopen voor angst of lastige emoties zoals boosheid en jaloezie, probeer ik die nu in mezelf op te zoeken. Ik verwelkom dat waar ik het meest bang voor ben. En steeds wanneer ik de moed heb om dit te oefenen, voel ik dat het gevoel transformeert. Dat het lichter wordt, heelt. Soms ervaar ik dan momenten van ultieme vrijheid. Nog steeds komen soms krachten naar boven borrelen die me doen wankelen. Het lijkt een universeel thema: als er een authentieke zoektocht in je ontstaat, volgt er een strijd tussen de neiging te blijven zoals je bent en de trekkende kracht van bevrijding, de roep van het onbekende.

Wanneer de vrijheid lonkt, voelt het soms nog steeds alsof ik in een vuur word getrokken en word verzwolgen. Alsof iets in mezelf me wil waarschuwen dat bevrijding gevaarlijk is. Steeds vaker verzamel ik de moed om daar niet naar te luisteren, maar om juist in het vuur te springen. En daardoor groeit er een nieuw bewustzijn. Voor een nieuwe aarde, zoals mijn leraar Sat Shree vertelt, waarin het Zijn vooropstaat. De terugreis, noemt hij het: de reis naar wie we werkelijk zijn. Meer en meer voel ik de aspiratie om de meest oprechte expressie van mezelf te zijn. Graag nodig ik jou hier ook toe uit. Om in een veilige omgeving te onderzoeken wie je bent. Het goddelijke kust je van binnenuit. Je wordt niet iets anders; je gaat ophouden iets anders te worden. Je gaat rusten in Zijn.

Wil je zelf het gevoel van ultieme vrijheid ervaren? Doe gratis mee met Johans driedaagse minitraining: verander angst in vrijheid. Deze volg je hier.