‘In 2016 volgde ik een opleiding Yin yoga. Het was het einde van een opleidingsdag, buiten was het al donker. We lagen in Savasana, een flinke groep van ruim twintig leerlingen. Ik weet nog precies welke muziek er op stond: On The Nature of Daylight van Max Richter. Opeens ervaarde ik een diep verdriet, maar het voelde anders dan de normale emoties van verdriet. Ja, er biggelden wel tranen over mijn wangen, maar ik vereenzelvigde me er niet mee, zoals normaal. Ik wás niet mijn verdriet, ik ervaarde het en liet het toe. Alsof ik van een afstandje rustig toekeek. Dat is de kracht van Yin: de oefeningen duren langer, waardoor er ruimte in je lichaam ontstaat om weer te voelen. Vanuit verstilling kom je bij een diepere laag. Bij mij was dat een laag van oude pijn. Pijn van het niet-geliefd voelen. Uit mijn jeugd, maar ook uit eerdere relaties. Jaar na jaar viel ik terug in bindings- en verlatingsangst, waardoor ik in relaties bleef vastlopen. Maar op dat moment, liggend op mijn mat, ging mijn hele lijf in overgave. Ik kon die opgeslagen pijn toelaten, accepteren en loslaten. Ter plekke vielen al mijn oude “defensiemechanismen” van me af: aanpassen, pleasen, mijn gevoel niet serieus nemen.

Het moment kon bijna niet beter, want een paar weken daarvoor had ik een heel bijzondere man ontmoet. Ik vreesde al die tijd dat ik zou vervallen in patronen van bindings- of verlatingsangst. Maar dankzij dat moment, in die les, kon ik op een dieper niveau gaan voelen. Ik ervoer waar mijn grenzen en behoeften lagen, bijvoorbeeld. En durfde die ook aan te geven – de basis voor een goede relatie. Want voor mij is het toppunt van intimiteit elkaars diepste verlangens en angsten kennen. Inmiddels zijn wij alweer ruim vijf jaar samen. Een gezonde, liefdevolle relatie, waarin ruimte is voor elkaar en voor onszelf. Ik voel me een gezegend mens.’

‘Die oude pijn van me niet geliefd voelen kon ik loslaten.’