‘Ik kan niet ademen.’ De vrouw die in yogalegging voor me staat heeft blond haar en een bezorgde blik. Ze laat het me maar vast weten vóór we de Vinyasa les ingaan. Ze heeft ooit een proefles yoga gedaan, maar dat beviel niet. Omdat ze, naar eigen zeggen, dus niet kan ademen.

Ik vraag me af wat ik kan zeggen om haar gerust te stellen. ‘Hoe oud ben je?’ vraag ik. Ze kijkt me verward aan. ‘33.’ ‘Je leeft dus al 33 jaar,’ zeg ik. ‘Als je niet kon ademen was dat niet gebeurd, denk ik.’ Ze lacht. 

‘Misschien kun je iets genuanceerder kijken naar je overtuiging? Bijvoorbeeld: “Bepaalde vormen van adem stromen op dit moment niet.” Voel je het verschil?’ Ze knikt. ‘Dat klopt wel. Een ademcoach constateerde ooit dat mijn buikademhaling niet stroomt. Deze lukt wel.’ En ze wijst naar haar borst. 

Ontspannen in plaats van zorgen

Samen doen we de actieve ademhaling, die ik vaak bij Ashtanga yoga inzet. Navel in, Uddiyana Bandha aan, handen om de ribbenkast en bij elke inademing voelen hoe die uitzet. Energie stroomt omhoog. Een ademhaling die zegt: let’s do it. En niet: je mag ontspannen en loslaten, zoals bij de buikademhaling.

Alsof ze mijn gedachten raadt, zegt ze: ‘Ik kan niet ontspannen. Ik sta altijd aan: klaar voor werkverzoeken, mijn gezin, de buren. Ik help graag, zo ben ik.’ Vlak voor ze
op de mat gaat zitten, zegt ze waarschuwend: ‘En ik kan dus ook geen yoga, hè.’ 

Zorgen voor je overtuigingen

Ik glimlach met moeite en ga bijna met buikpijn mijn les in. Is het uit zelfbescherming dat ze zichzelf zo veel beperkingen oplegt, zichzelf zo dichttimmert met overtuigingen? In mindfulness leren we dat je niet je gedachten bent: je bént niet gespannen, je ervaart gevoelens van spanning. En die verdwijnen ook weer. Wat een ruimte geeft dat. 

Bij aanvang van de les neem ik iets meer tijd om uit te leggen dat je altijd de Kindhouding, Balasana, kunt aannemen. ‘Blijf er de hele les in als dat goed voelt. Je bent hier voor jezelf,
je hoeft niet te doen wat anderen doen.’ Ik kijk met een schuin oog naar mijn nieuwe leerling. Ze staart recht vooruit. Halverwege de les gaat ze in Balasana liggen. Ik hoop dat ze iets dichter bij haar buikademhaling komt.

Zorgen voor het kind in jezelf

Na de les vraag ik hoe ze zich voelt. ‘Ja, erg hè, ik heb de helft gemist,’ zegt ze meteen. ‘Maar het was wel lekker.’ Ik vertel dat elke houding er anders uitziet, maar vanbinnen hetzelfde is. ‘Elke asana leert je wat je op dat moment nodig hebt. Of dat nou een spannende “op-z’n-kophouding” is of Balasana, dat maakt niet uit.’ ‘Ja, was fijn hoor,’ zegt ze en ze loopt naar de kleedkamer. Ik blijf achter met vragen. Vond ze het echt fijn? Hoe voelde haar adem? Komt ze terug? Ik hoop vooral dat ze heeft ervaren hoe het is om te mogen ontspannen. Om eens niet de helper te zijn, de pleaser, de vrouw die altijd aanstaat, maar een kind voor wie wordt gezorgd. Door de ouder die er haar hele leven voor haar zal zijn: zijzelf. 

Resi Lankester is journalist en yogadocent. Ze geeft Vinyasa en Ashtanga yoga in Amsterdam.

Meer informatie vind je op resilankester.nl

Fotografie Linelle Deunk Visagie Karen Schreuder