Je voorstelling biedt een satirische blik op de ‘westerse’ vorm van yoga die vooral lijkt te draaien om uiterlijkheden. Heeft dat voor jou met satya (niet liegen) te maken?

‘Ja, zeker. De manier waarop we in het Westen met yoga omgaan is een slap, commercieel aftreksel van hoe yoga bedoeld is. Zelf kwam ik daar pas achter toen ik naar India ging. Ik ontdekte daar dat ik bar weinig van yoga begrepen had. Yoga bleek een pad naar verlichting te zijn en had weinig met strakke buikspieren of glimmende yogaleggings te maken. In mijn voorstelling speel ik yogi Anni in haar glimmende yogapakje met reusachtige nepborsten. Daar moeten mensen om lachen, juist omdat ze er iets in herkennen.’

Je noemt yoga een pad naar verlichting (samadhi). Wat betekent dat voor jou?

‘Yoga is een redding in mijn leven geweest. Ik leed aan een eetstoornis en verdoofde mezelf. In het hulpverleningscircuit kreeg ik allerlei GGZ-diagnoses opgeplakt. Bij yoga gaat het anders. Daar komt niemand aan met een diagnose. “Kom maar gewoon zitten”, zeiden ze. “Je bént je lichaam, emoties en gedachten niet”. Het was belangrijk voor mij om te ervaren dat ik er gewoon mocht zijn. Yoga geeft me kracht en houvast in een leven waarin alles steeds verandert. Verlichting is geen eindstation. Het is een eeuwig spel van verandering en transformatie.’

Hoe kijk je terug op je eetstoornis?

‘Een eetstoornis is een vorm van verslaving. Door niet-eten of juist veel te veel eten probeer je de gevoelens waar je geen raad mee weet, te reguleren. Het is een gewelddadige manier van omgaan met je lichaam. Zelf heb ik een tijd in een stripclub gewerkt. Het begon als een experiment: ik zocht naar verbinding tussen de podiumkunsten en de stripclub. Maar in dat werk zit ook weer die gewelddadige omgang met het lijf. Ik heb er de solovoorstelling Burning Butterfly over gemaakt, die ik in januari weer ga spelen. Door deze ervaringen heeft het principe ahimsa (niet gewelddadig zijn) diepe betekenis voor mij.’

Annica Muller heeft veel meegemaakt. Heeft doorzettingsvermogen (tapas) een rol gespeeld?

‘Tapas is een van de lastigste dingen voor mij. Ik heb er misschien wel te veel van. Ik kan heel snel doorslaan in iets. Dat heb ik in het begin ook met yoga gehad; ik stort me er dan helemaal in en dreig mezelf te verliezen.’

Heb je moeite met het principe aparigraha, niet bezitterig zijn?

‘Nee, ik hecht niet aan bezit. Ik ben nogal chaotisch; ik laat vaak een spoor van verloren en vergeten spullen na. Een koffer pakken moet ik echt niet op het laatste moment doen. Dan kan ik een hele categorie, bijvoorbeeld alle onderbroeken, vergeten. Toch zijn er soms spulletjes waar ik wel aan hecht. Dan vind ik een prachtige geluksschelp op het strand – die ik vervolgens weer kwijtraak. Dat vind ik dan heel erg.’

Helpt meditatie (dhyana) jou om de rust te midden van de chaos te bewaren?

‘Ik heb het vaak “te druk” om te mediteren. De asana’s zelf zijn dan mijn meditatie. Op het toneel staan kun je ook een vorm van meditatie noemen. Ik sta de ballen uit mijn broek te spelen, volledig fysiek aanwezig en mega-alert. Eén keer per jaar ga ik naar een ashram in India om te mediteren. Juist omdat ik zo grenzeloos ben, gedij ik goed bij de structuur en discipline van een ashram. De eerste week loop ik nog heftig te stuiterballen, maar daarna kan ik het loslaten. Dan kan ik wortelen en diep in de meditatie komen.’

Website annicamuller.nl Instagram annica_muller

Wil je je net als Annica Muller verdiepen in de yogi lifestyle? Hier leer je meer over het achtvoudige pad óf doe een les via Yoga by Happinez.