Bewogen, zo zou je het leven van yogadocent Angélique Boset tot nu toe kunnen samenvatten. Diverse keren was ze ernstig ziek, ze verloor twee kindjes door vroeggeboorte en balanceerde zelf ook even op het randje van de dood. Yoga helpt haar om te accepteren wat er is en vooral om zacht te zijn voor zichzelf. “Opeens viel het kwartje: altijd maar doordouwen helpt niet.”

“Na de bevalling van mijn vierde zoon kreeg ik een septische shock, waarna ik acht dagen in coma lag. Het was kantje boord. Maar blijkbaar hield ik heel erg vast aan het leven. Het moment dat ik wakker werd uit die coma vergeet ik nooit. Het gevoel dat ik toen had, een enorm gevoel van euforie, van liefde en verbondenheid met alles om mij heen, kan ik nog steeds oproepen. Het was alsof mijn hart opensprong; het deed bijna pijn van geluk. Ik was zo blij dat ik er nog was!”

Yoga op advies

Het had nog wel wat voeten in de aarde voor yoga in haar leven kwam. Angélique: “Na die coma moest ik sterker worden, ik kon niks meer, niet eens mijn armen en benen optillen. Ik wilde ook niets liever dan zo snel mogelijk weer sterk zijn, voor mijn gezin. In diezelfde periode overleden mijn oma en mijn lieve oom. Door al die verliezen was ik intens verdrietig. Net toen ik dankzij fysiotherapie een beetje was opgekrabbeld, kwam de kanker terug. Ik kreeg chemo en moest weer lang herstellen.

Opnieuw kreeg ik fysiotherapie en daarna EMS-therapie (elektrische spierstimulatie, red.), waar ik in korte tijd heel veel sterker van werd. Ik ben toen ook gaan hardlopen; iedereen deed dat toen. Maar omdat ik ondanks mijn gezonde levensstijl maar last bleef houden van migraine, ging ik naar een internist. Die maakte foto’s en daarop was duidelijk te zien dat ik helemaal vastzat in mijn nek. Dat was de eerste keer dat ik me bewust werd van het bestaan van bindweefsel. Het advies van de internist was simpel: ga maar naar yoga.

De militaire vorm van yoga

In eerste instantie was ik een beetje geïrriteerd. Ik vond het een enorme dooddoener. Maar eenmaal thuis werd ik toch nieuwsgierig. Ik boekte een online klasje, kocht een yogamat en ging aan de slag met heel simpele oefeningen: Zonnegroeten, Kat en Koe, Needle and Thread. Al gauw merkte ik dat het me hielp. Ik werd soepeler en had minder migraineaanvallen. Na een zoektocht naar een yogastudio waar ik me thuis voelde, belandde ik bij Yoga Vidya in Rotterdam, waar ik nu zelf lesgeef.

In eerste instantie meldde ik me daar aan voor Ashtanga yoga – tegenwoordig noem ik dat gekscherend de ‘militaire vorm van yoga’. Het is een vast programma van een reeks houdingen die je stap voor stap afwerkt onder begeleiding van een docent. Het lag voor mij in de lijn van de discipline en structuur die ik van mijn klassieke dansopleiding kende. In de Mysore lessen bij Yoga Vidya mocht je pas door naar de volgende houding als je de eerste houding beheerste. Tot mijn verbazing en frustratie mocht ik steeds maar niet verder dan de eerste houding, een vooroverbuiging. En ik deed nog wel zo mijn best om zo ver mogelijk naar mijn tenen te reiken! Ik had geen idee dat het juist dat was, dat heel hard mijn best doen, wat me tegenwerkte. Ik had totaal niet de juiste mindset. Bij de eindontspanning was ik alweer bezig met de parkeerautomaat die zo afliep; die ontspanning deed me helemaal niks.”

Het kwartje valt

Na een paar lessen sprak de Ashtanga docent van Yoga Vidya haar na afloop aan. “Ze vroeg: ‘Waarom heb jij zoveel boosheid in je?’. Opnieuw was ik verbaasd, want ik ben juist nooit boos. Daar stond ik om bekend bij iedereen. Maar toen ik er dieper over na ging denken, begreep ik dat die lerares gelijk had. Ik was inderdaad boos, woedend zelfs, op mijn lichaam. Omdat het al jaren steeds maar ziek werd en zwak was en niet deed wat ik wilde. Daarom moest en zou ik zo snel mogelijk alle houdingen onder de knie krijgen. Alsof ik nog steeds hetzelfde lichaam had als vroeger, alsof er niks was gebeurd. Terwijl het lichaam alles opslaat – alle ziekte, al het verlies en al het verdriet van jaren waren vast gaan zitten. Ik moest dat eerst allemaal loslaten. Opeens viel het kwartje: altijd maar doordouwen helpt niet. Met zachtheid bereik je veel meer dan met hardheid.”

Wennen aan Yin

De Ashtanga docent raadde haar aan om eens een les Yin yoga te volgen. Het was niet bepaald een succeservaring. Angélique: “Ik lag in die les en dacht alleen maar: hoe lang moet ik dit nog volhouden? Ik deed het toch nog te veel op wilskracht en wilde ook geen props gebruiken, ik wilde alles op eigen kracht kunnen.”

Toch zou ze een paar jaar later een opleiding tot Yin yogadocent gaan volgen. “Ik ben erin gegroeid. Mijn start met Yin was misschien wat stroef, maar mijn allereerste Yin teacher in die opleiding, inmiddels een dierbare vriendin, heeft daar verandering in gebracht. Na een les van haar bruiste alles in mijn lichaam door de vrijgekomen energie. Zodra ik meer leerde over het bindweefsel en hoe groot de invloed daarvan is op onze gezondheid en ons welbevinden, was ik verkocht. Het bindweefsel is ons meest sensorische lichaamsdeel. Het reageert op geluid, het vertelt ons waar we in de ruimte zijn, hoe het van binnen met ons gaat, het staat in contact met onze hersenen. Als wij bewegen, zorgen we dat de energie door ons lichaam kan stromen. Hoe minder we bewegen, hoe minder de signalen doorgegeven kunnen worden. Het is dus belangrijk dat je zo beweeglijk mogelijk bent en dat ook je bindweefsel zo soepel mogelijk is. Het fascineert me enorm.”

Ons lichaam weet alles

Al vrij snel ging ze Yin lessen geven, aan een steeds groter wordende groep. “Zelf leerde ik heel veel van het lesgeven. Zo merkte ik dat ik voor anderen veel zachter en invoelender was dan voor mezelf. Als docent liep ik tijdens de Yin les altijd rond met dekentjes en kussentjes en bolsters, om het mensen zo comfortabel mogelijk te maken. Waarom wilde ik zelf eigenlijk nooit props gebruiken? Langzamerhand ging ik zo steeds beter voelen wat ik zelf nodig had. Tegenwoordig gebruik ik overal props bij; hoe comfortabeler, hoe beter.” Intussen ziet ze het als haar taak om mensen te leren luisteren naar hun lichaam. “Ons lichaam is ons altijd van alles aan het vertellen, maar wij zitten zo in ons hoofd dat we dat helemaal niet horen. We behandelen ons lichaam als een kind: ‘Nu even niet, mama is bezig’. Terwijl ons lichaam álles weet.”

*Dit artikel kom uit Yoga #3 2023 en is ingekort voor online. Wil je het hele artikel lezen? Word dan nu voor een jaar lid en ontvang vier keer per jaar het magazine bij jouw op de mat.